‘Blijf jezelf verwonderen, blijf avonturen beleven en blijf lezen’

Toen Joost Schijns op de pabo zat, wist hij al dat hij ooit een boek wilde schrijven. Dat is gelukt. Naast zijn werk als leerkracht bij OBO heeft Joost inmiddels drie boeken uitgebracht. Zijn laatste boek droeg hij op aan zijn zeer gewaardeerde, overleden collega Meneer Bart. Joost deelt zijn passie voor schrijven en zijn bijzondere band met het onderwijs.

Je bent al 18 jaar leerkracht bij OBO. Kun je hier iets over vertellen?

‘Na mijn terugkeer van een jaar rondreizen door Australië en Nieuw-Zeeland, zocht ik werk als basisschoolleerkracht. Eerst viel ik in op diverse scholen maar een oud-klasgenoot bracht me op het spoor van De Klimroos. Hier kwam een vacature vrij voor de bovenbouw. De Klimroos bleek een geweldige school te zijn. Ik heb er veel gelachen en deed veel meer dan alleen lesgeven. Ik zat onder andere in de carnavalsgroep van de school, samen met Bart. Samen bedachten we de leukste activiteiten want we wilden niets liever dan de leerlingen een mooie basisschooltijd geven. In het schooljaar 2018/2019 verliet ik De Klimroos omdat ik iets anders wilde proberen. Wel bleef ik bij OBO werken. Ik heb een jaar ingevallen bij De Springplank in Fijnaart en op een paar andere scholen. De Wingerd bood me de kans op iets nieuws: lesgeven op een Daltonschool. Dat doe ik nu al vier jaar.’

Naast je baan als leerkracht schrijf je ook kinderboeken. Hoe is dat ontstaan?

‘Ik heb altijd al van schrijven gehouden. Ik schreef graag opstellen of stukjes voor de schoolkrant. Maar mijn passie begon pas echt toen ik op school een historisch verhaal schreef. Een leraar stond erop dat ik exemplaren liet uitprinten bij de conciërge om voor een gulden per stuk te verkopen. Dat was een bijzondere ervaring. Op de pabo schreef ik volledige musicals en tijdens mijn rondreis in Australië en Nieuw-Zeeland hield ik een jaar een blog bij. In 2013 volgde ik nog een cursus kinderboeken schrijven via NTI.’

Wanneer besloot je uiteindelijk je eerste kinderboek te schrijven?

‘2014 was een jaar vol contrasten. Een van de gelukkigste dagen van mijn leven was de geboorte van mijn dochter in dat jaar. Maar slechts drie dagen daarvoor vond de MH17-ramp plaats. Hierbij kwamen onze collega Bart en zijn vriendin Astrid om het leven. Tijdens een afscheid op het plein van De Klimroos vertelde de voormalige voorzitter de kinderen over Bart zijn passie voor muziek, toneel en musical. Hij introduceerde de Bart Bokaal, een uitdaging om je passie te ontdekken en ontwikkelen. Zijn woorden raakten me diep. Ik besloot mijn passie – schrijven – serieus aan te pakken. Met in mijn achterhoofd dat ik ooit iets wilde schrijven over MH17, al had ik daar op dat moment nog geen behoefte aan. Wel begon ik toen met het afnemen van interviews en het opschrijven van herinneringen voor later. Uiteindelijk schreef ik eerst twee andere verhalen, waaronder de serie In het Spoor van de Legende.’

Inmiddels heb je het jeugdboek over MH17 geschreven: Meneer Bart. Kun je hier iets meer over vertellen?

‘Ik heb dit boek geschreven ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van de MH17-ramp met Bart als bijzondere inspiratiebron. Ik wilde zijn verhaal vastleggen zodat mensen jaren na de ramp nog over hem konden lezen. Hij was namelijk een geweldige leerkracht, bekend om zijn passie voor musical, creativiteit en humor. In het boek zijn fictie en feiten met elkaar verweven maar je herkent in de hoofdpersoon de mens terug die Bart was. Dat vond ik belangrijk, ook voor de families met wie ik contact heb gezocht.’

Wie was meneer Bart voor jou?

‘Meneer Bart was voor mij een bijzondere collega. Toen ik begon was ik 24 en hij 31 jaar. Wij waren de jonge mannen van De Klimroos en zochten elkaar vaak op. We bedachten samen acts en brachten buiten schooltijd veel tijd met elkaar door. Na teamuitjes gingen we vaak nog wat eten en ergens wat drinken. Bart was dus niet alleen een gewaardeerde collega maar ook een vriend. Hij trad nooit snel op de voorgrond, maar was altijd aanwezig en betrokken. Hoewel hij niet graag in de spotlight stond, stond hij wel graag op het toneel. Hij had een geweldig gevoel voor humor, vaak droog en vol scherpe opmerkingen. Je moest erbij zijn om het te begrijpen, maar hij zorgde altijd voor een geweldige sfeer. Kinderen zaten graag bij hem in de klas.’

Staan er nog meer boeken op de planning?

‘Ja! Ik wil sowieso de serie In het Spoor van de Legende afmaken. Ook werk ik samen met mijn oud-leerling Kiki Hendriks. Ze kreeg op jonge leeftijd hersenvliesontsteking waardoor ze een been en een arm moest laten amputeren. Onlangs deed Kiki mee aan het wereldkampioenschap para atletiek in Kobe Japan en hopelijk staat ze binnenkort op de Paralympics in Parijs. Het was enorm indrukwekkend om met haar ouders te praten over hun ervaringen. Dit verhaal, hoewel heftig, toont aan dat doorzettingsvermogen en ervaring tot mooie prestaties kunnen leiden. Ook al verlies je veel, met de juiste motivatie bereik je veel.’

Wil je nog iets meegeven aan de toekomstige generatie?

‘Wat ik altijd tijdens het signeren van een boek opschrijf: blijf jezelf verwonderen en blijf avonturen beleven. Sta open voor alles, voor elkaar, voor gebeurtenissen. Het gaat om de kleine dingen. Werk eens samen met iemand anders, ga op reis, leer over de natuur en daag jezelf uit om af en toe nieuwe dingen te doen. Ga eropuit. Letterlijk maar ook kleiner: durf bijvoorbeeld tijdens je spreekbeurt over jezelf te praten of pak de hoofdrol in de musical. En ja, blijf lezen – ik ben toch een leerkracht, hè.’